“کارهای کوچک، پایه های کار های بزرگ را می گذارند”. جمله‌ای ساده و عمیق که مبنای کار ما در پیشران قرار گرفت. هر خروجی بزرگ و قابل اعتنایی از کنار هم قرار گرفتن تعداد زیادی اتفاق کوچک رقم می‌خورد که در مواجهه اول قابل تشخیص نیست.
در واقع پیشران به مثابه یک ماشین زمان عمل می کند. چنانچه مراحل طبق پروتکل پیشران جلو برود، در روز رویداد، خروجی حداقل به اندازه نفر ساعت رویداد جلو می رود.( به عنوان مثال در یک رویداد ۲۰۰ نفره که افراد ۸ ساعت وظایف را انجام می دهند، فارغ از تخصص های متنوع که در حالت عادی در دسترس صاحب مسئله نبوده، مسئله به اندازه ۱۰ ماه یک تیم یک نفره و ۵ ماه یک تیم دو نفره جلو می رود.)
به ثمر رسیدن هر کاری، حاصل هم افزایی و مشارکت افراد با تخصص های مختلف است. بسته به کار، یک سری تخصص بیشتر درگیر می شوند و تعدادی تخصص کم تر.مکانیزم پیشران به ما کمک می کند که با شکست درست کار، بتوانیم تعداد زیادی تخصص را برای پیشبرد مقاصد خود در روز رویداد کنار خود داشته باشیم.
یکی از اصلی ترین دلایل دستاورد های بزرگ و شگرف بشریت در طول تاریخ، همین توانمندی شکست کار باشد. هرچه پدیده‌ها بزرگ تر و پیچیده تر می شوند، اهمیت شکست درست کار حیاتی تر می شود و تا جایی جلو می رود که تضمین رسیدن به خروجی درست در گرو شکست درست کار است.
پیشران دو دسته مخاطب دارد. دسته اول که از آنها به عنوان صاحبین مسئله یاد می شود، عبارت است از جماعتی دغدغه مند حول یک مسئله به رهبری فردی مشخص که می خواهند از طریق پیشران به محصول اولیه برای مشکل خود برسند. و دسته دوم که از آنها به عنوان پیشرانی ها یاد می شود، که حاضرند زمان و تخصص خود را در اختیار رویدادهای پیشران بگذارند.
